Bloedglucose is nodig om ons lichaam goed te laten functioneren. Het is nodig voor zowel mannen als vrouwen. De toegang ervan tot hersenneuronen en rode bloedcellen is belangrijk.
Glucose wordt in het lichaam geconsumeerd, waarbij de insulineroute wordt omzeild voor:
- bescherming van rode bloedcellen en neuronen tegen de effecten van reactieve zuurstofsoorten (ROS);
- het vasthouden van ijzer in de erytrocyt in de vorm die nodig is voor de stofwisseling;
- behoud van energie-uitwisseling;
- ATP-productie voor neuronen;
- synthese van biologisch actieve stoffen (neurotransmitters).
Het transport van glucose naar andere cellen wordt gemedieerd door het pancreashormoon insuline. Het tekort aan diabetes mellitus veroorzaakt een tekort aan glucose in de cellen en een teveel aan glucose in het bloed.
Cellen van de bijnieren en geslachtsklieren zijn betrokken bij de synthese van steroïde hormonen. Voor deze doeleinden gebruiken ze glucose.
De lever synthetiseert vetzuren, cholesterol en activeert vitamine D in het menselijk lichaam. Het voert al deze functies uit dankzij glycolyse.
Tijdens honger en spierarbeid worden glycogeensyntheseprocessen geactiveerd.
Wat is de normale bloedsuikerspiegel?
Glycemie is het suikergehalte in het bloed. Normale waarden van deze indicator worden verzekerd door de balans van de processen van transport, gebruik, vorming en opname van glucose in het bloed. De evenwichtstoestand wordt in stand gehouden door hormonen. Onder hen zijn:
- hypoglycemisch (insuline);
- hyperglycemisch (glucocorticosteroïden, adrenaline, noradrenaline, glucagon).
Bloedglucosenormen variëren van 3, 3 tot 5, 5 mmol/l; volgens sommige bronnen is de referentiegrens verschoven naar 6, 6. De berekende waarden voor veneus bloed zijn iets hoger dan voor capillaire indicatoren.
Hoe manifesteert een lage bloedsuikerspiegel zich?
De reden voor deze aandoening is de toegenomen behoefte van cellen aan glucose, waardoor de processen van ATP-productie worden verstoord.
Oorzaken van deze aandoeningen zijn onder meer:
- hyperproductie van insuline in tumoren (insulinoom);
- verkeerd toegediende dosis insuline voor diabetes mellitus;
- bijnierinsufficiëntie veroorzaakt door een tekort aan hyperglycemische hormonen;
- verstoring van de suikerstroom uit de darmen;
- leverpathologieën;
- erfelijke ziekten die resulteren in een verminderde glucoseproductie;
- alcoholverslaving;
- tekort aan vitamines (biotine) die betrokken zijn bij het glucosemetabolisme;
- aandoeningen van het centrale zenuwstelsel.
Een verlaging van het glucosegehalte afkomstig uit de darmen kan in verband worden gebracht met absorptiepathologie (bijvoorbeeld enteritis) en voedingsgebrek veroorzaakt door een tekort aan dit element. Deze aandoening wordt voedingshypoglykemie genoemd.
Lage bloedsuikerspiegels leiden tot een tekort aan rode bloedcellen en hersenneuronen, wat wordt gekenmerkt door de volgende symptomen:
- bleke huid;
- snelle ademhaling en hartslag;
- honger;
- zweten, koude rillingen;
- duizeligheid;
- flauwvallen.
In dergelijke situaties moet onmiddellijk hulp worden verleend. De bloedsuikerspiegel wordt verhoogd met een snoepje of een injectie met een medicijn. Gebrek aan hulp kan leiden tot coma en de dood.
Hoe manifesteert een hoge bloedsuikerspiegel zich?
Van hyperglykemie wordt gesproken als een stijging van de bloedsuikerspiegel met meer dan 5, 5 mmol/l. Dit proces is te wijten aan een verminderde vraag naar cellen en een verhoogde glucoseproductie. De redenen zijn:
- insulinetekort bij diabetes mellitus, pancreasnecrose;
- hyperproductie van hormonen bij acromegalie - somatotropisch, thyrotoxicose - jodothyronine, de ziekte van Itsenko-Cushing - glucocorticosteroïden;
- nierfalen en filtratiestoornis;
- overeten en overmatige suikerinname;
- inspanningsstress;
- pijn;
- beroerte, hersentumor.
Het ernstigste gevolg van hyperglykemie is de ontwikkeling van een hyperosmolair coma, veroorzaakt door een te hoog glucosegehalte in het bloed, waardoor te veel vocht in de bloedvaten wordt gezogen. Dit type coma is typisch voor mensen met diabetes mellitus gecompliceerd door nierfalen. Normaal gesproken voorkomen gezonde nieren dat de bloedsuikerspiegel boven de 9 mmol/l stijgt, waardoor de reabsorptie wordt verminderd en glycosurie wordt veroorzaakt.
Bij matige hyperglykemie worden de processen van pathologische eiwitglycosylatie en sorbitolvorming geactiveerd. Deze verbinding bevordert de ophoping van vocht in weefsels en verstoort het functioneren van de cellen. Pathologische glycosylatie verstoort de werking van antilichamen en veroorzaakt hypoxie. Door de antigene eigenschappen van eiwitten te veranderen, kan dit leiden tot de vorming van auto-immuunziekten.
De belangrijkste klinische symptomen die gepaard gaan met een hoge bloedsuikerspiegel zijn:
- visuele beperking;
- zenuwgevoeligheidsstoornis;
- de vorming van nierfalen;
- trofische stoornissen in de weefsels van de onderste ledematen;
- frequent urineren;
- algemene zwakte;
- sterke dorst;
- langzame regeneratie van snijwonden en wonden.
De meeste van deze symptomen karakteriseren diabetes mellitus, een ziekte met een endocriene etiologie die gepaard gaat met verminderde glucoseabsorptie als gevolg van een tekort aan het hormoon insuline.
Factoren die predisponeren voor de ontwikkeling van deze pathologie zijn onder meer:
- genetische aanleg;
- overgewicht;
- infecties;
- het nemen van inductiemedicijnen.
Als u meerdere van de genoemde klinische symptomen en risicofactoren identificeert, moet u een afspraak maken met een endocrinoloog.
Laboratoriumtests: normen, bloedsuikerspiegels bij mannen en vrouwen
Bij de laboratoriumdiagnose van pathologieën die verband houden met een verminderd suikermetabolisme, worden veel methoden en tests gebruikt. Deze omvatten:
- glucosetolerantietest;
- geglyceerde hemoglobine;
- het bepalen van de nuchtere bloedsuikerspiegel;
- algemene urineanalyse;
- bloed samenstelling.
Bij een onduidelijke diagnose wordt een tolerantietest uitgevoerd. Als diabetes mellitus wordt vastgesteld, is deze test niet aan te raden. Voor het onderzoek wordt bloed op een lege maag afgenomen en vervolgens wordt het niveau beoordeeld na het drinken van een oplossing met suiker. Op basis van de verkregen gegevens wordt een suikercurve gevormd, waarvan de niveaus binnen 2-3 uur weer normaal worden. Een waarde boven 11 mmol/l duidt op mogelijke afwijkingen.
Geglyceerd hemoglobine wordt gebruikt om de dynamiek van hyperglykemie bij mensen met diabetes mellitus te monitoren, om latente vormen te identificeren en zwangerschapsdiabetes mellitus bij zwangere vrouwen te diagnosticeren. De norm is maximaal 6% van de totale hoeveelheid hemoglobine.
De aanwezigheid van suiker in een algemene urinetest wordt rechtstreeks beïnvloed door de glucoseconcentratie in het bloed. De reabsorptie ervan bedraagt normaal gesproken 1, 7 mmol per minuut. De bloedsuikerspiegel waarboven het in de urine voorkomt, wordt de nierdrempel genoemd. De waarde bedraagt 8, 8 – 9, 9 mmol/l. Suiker in de urine kan wijzen op diabetes mellitus, maar dit is niet de enige reden. Glucosurie ontwikkelt zich in sommige gevallen:
- bij zwangere vrouwen met verminderde reabsorptie;
- met een aangeboren of verworven afwijking van de proximale tubuli van de nieren.
Een normaal niveau wordt beschouwd als maximaal 0, 8 mmol/l.
Welke medicijnen kunnen de testresultaten beïnvloeden?
Geneesmiddelen die voortdurend worden ingenomen, kunnen de resultaten zowel naar boven als naar beneden vertekenen.
Verhoogt de prestaties:
- glucocorticosteroïde hormonen (hydrocortison, prednisolon, budesonide, enz. );
- medicijnen voor de behandeling van psychiatrische ziekten;
- orale anticonceptiva voorgeschreven aan vrouwen;
- antihypertensiva;
- hoestonderdrukkers op basis van siropen.
Aspirine, aloë-sap en kinine verlagen de bloedsuikerwaarden kunstmatig.
Deze onderzoeken hebben ook invloed op de vrouwelijke geslachtshormonen, dus het afnemen van tests vóór het begin van de menstruatie moet worden uitgesteld tot nadat deze is geëindigd.
Glucose heeft dus een enorme impact op de prestaties van het hele lichaam. Om ziekten te voorkomen, vooral bij mensen met een erfelijke aanleg voor diabetes, is het noodzakelijk om de suikerconcentratie in het bloed minimaal één keer per jaar of als onderdeel van een medisch onderzoek te bepalen.